Հելսինկյան քաղաքացիական ասամբլեայի Վանաձորի գրասենյակի ղեկավար, իրավապաշտպան Արթուր Սաքունցը գրում է.
«Մերձավանում իրականացվող ստորագրահավաքի հետ կապված, որով պահանջում են սպանության մեջ մեղադրվողի ընտանիքին վտարել համայնքից, անընդհատ անհանգիստ էի ու եմ:
Ինչպե՞ս բացատրել նման մոտեցման անթույլատրելիությունն ու անմարդկային, ի վերջո, հակաքաղաքակրթական լինելը:
Հիշեցի «Լեգենդ Նարայամայի մասին» ճապոնական ֆիլմը:
Մի էպիզոդ պատմեմ ֆիլմից:
Մի ընտանիքի հարսը գողություն է անում ամուսնու ընտանիքից, որպես պատիժ՝ աղջկա հայրական ողջ ընտանիքին այդ հարսի հետ ողջ-ողջ թաղում են:
Հիմա սա ի՞նչ է, եթե ոչ՝ կոլեկտիվ պատիժ մի ամբողջ ընտանիքի հանդեպ, որի մի անդամը կատարել է ծանրագույն հանցագործություն:
Ամեն մարդ միայն իր կատարած հանցանքի համար պետք է պատիժ կրի, ոչ թե այդ հանցանքը չկատարած որևէ մեկ այլ անձ:
Միջնադարում ե՞նք։
Պետությունը, իշխանությունը, մարզպետարանը պետք է հանդիպեն մարդկանց, բացատրեն նման գործողության անթույլատրելիությունը:
Միայն ոստիկանական ուժով անվտանգությունն ապահովել հնարավոր չէ:
Ի վերջո ոչ ոք երաշխիք չունի, որ իր ընտանիքի որևէ անդամ կամ հարազատ չի կատարի հանցանք:
Հիմա ինչ, ամեն նման դեպքում ողջ ընտանիքին ու հարազատներին հեռացնելու՞ եք համայնքից, կամ ինքնադատաստա՞ն եք տեսնելու:
Պետական ինստիտուտները պետք է գործեն, ոչ թե միայն հետևեն ու վերջում արձագանքեն:
Անգամ ծանրագույն հանցագործություն կատարած անձին ազատազրկման վայրում պետք է երաշխավորել մարդկային արժանապատվության նկատմամբ հարգանքը, ուր մնաց՝ նրա հարազատներն էլ ենթարկվեն պատասխանատվության չարած հանցանքի համար:
Երբ արդարադատությունն ուշանում է նման դեպքերում, հետևանքները ծանր են լինում, բայց չի նշանակում, թե համայնքը պետք է կորցնի մարդկային կերպարը:
Ուշքի եկեք:
