«Հանուն Հանրապետության» կուսակցության նախագահ Արման Բաբաջանյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է․
Երբ երկրի ֆուտբոլի ազգային հավաքականը պարտվում է, լինի խոշոր հաշվով, լինի մեկ գոլի տարբերությամբ, դա երբեք չի կարող դիտարկվել որպես ազգային խայտառակություն։ Ազգի արժանապատվությունը չի չափվում խաղի հաշիվներով։ Ազգը չի խայտառակվում, երբ իր ֆուտբոլիստները պարտվում են, այնպես ինչպես չի փառավորվում միայն նրանց հաղթանակով։
Այդպիսի ընկալումն ավելի շատ բարդույթների, չկայացած ինքնության և մակերեսային հայրենասիրության հետևանք է։
«Թե բա՝ ազգն եք խայտառակու՞մ» արտահայտությունը դարձել է գործիք՝ խեղդելու անկեղծ հույզերը, խաթարելու առողջ քննադատությունը և ներշնչելու մեղքի կեղծ զգացում մի բանի համար, ինչը աշխարհի ամենաբնական երևույթներից է՝ պարտություն։
Պատմության ընթացքում աշխարհի գրեթե բոլոր ֆուտբոլային մեծ հավաքականները կրել են ծանր պարտություններ։ 2014 թվականին, աշխարհի առաջնությունում, Բրազիլիան սեփական դաշտում 1-7 հաշվով պարտվեց Գերմանիային։ Դա պատմության մեջ մտավ որպես համաշխարհային ֆուտբոլի ամենախոշոր պարտություններից մեկը։ Բայց Բրազիլիան չխայտառակվեց։ Այն շարունակեց ապրել, շնչել, մարզել նոր սերունդներ և հաղթանակներ տանել։ Նույնիսկ Բրազիլիայի նախագահը հանդես եկավ համերաշխության ուղերձով՝ շեշտելով, որ սա սպորտ է, և պարտությունը նրա անբաժանելի մասն է։
Հայաստանի հավաքականը նույնպես պատմության մեջ ունեցել է խոշոր պարտություններ՝ օրինակ՝ 1997 թվականին 0-7 հաշվով Վրաստանից։ Այդ պարտությունը ոչինչ չխլեց ազգից։ Մենք շարունակեցինք սիրել ֆուտբոլը, մարզել նոր անուններ, և ամեն խաղում երազել նոր հնարավորությունների մասին։ Խաղից խաղ հասունացել է ազգային մտածողությունը, նորացել երկրպագուի կերպարը։ Սա բնական ճանապարհ է, որը անցնում է յուրաքանչյուր երկիր։
Ճիշտ է, երբեմն ցավոտ է տեսնել, թե ինչպես հավաքականը պարտվում է։ Ճիշտ է նաև, որ երկրպագուն այդ պահին կարող է զգալ վիրավորված, մերժված, նույնիսկ խաբված։ Բայց դա միայն նրա անձնական հույզերի արտացոլումն է, ոչ թե ազգային բարոյականության չափանիշ։ Ազգը չի խայտառակվում խաղով։ Ազգը խայտառակվում է, երբ սովորեցնում է իր զավակներին ամաչել իրենց երկրից, ամաչել պարտվելուց, ամաչել իրադարձությունից, որից ոչ ոք անձամբ պատասխանատու չէ։
Եթե պարտությունը ազգային խայտառակություն լիներ, Հնդկաստանը, որն աշխարհի ամենամեծ ժողովրդավարությունն է և ունի միլիարդից ավելի բնակչություն, վաղուց իրեն պիտի համարեր պարտված ազգ։ Բայց Հնդկաստանը շարունակում է աջակցել իր մարզիկներին՝ չնայած ֆուտբոլում չունի ակնառու արդյունքներ։ Նույն կերպ՝ Ճապոնիան, Չինաստանը, Կանադան, Ավստրալիան և տասնյակ այլ երկրներ ընկալում են սպորտը՝ որպես մշակույթ, համախմբման հարթակ, ոչ թե որպես ազգային պատվի դաժան քննություն։
Հայաստանի համար ֆուտբոլը կարող է լինել հպարտության աղբյուր, համախմբման ուժ, բայց ոչ երբեք՝ ամոթի կամ ինքնաոչնչացման պատճառ։ Չի կարելի մեղադրել մի քանի տղաների՝ հազարավորների աչքի առաջ խաղալու համարձակության համար։ Նրանց սխալներն են հղկում թիմը, նրանց ձախողումներն են ճանապարհ բացում հաջողությունների համար։
Այդ իսկ պատճառով, սիրեք ձեր հավաքականը, նույնիսկ երբ այն պարտվում է։ Պահանջեք, քննադատեք, հիասթափվեք՝ այդ ամենը մարդկային է։ Բայց երբեք մի վերածեք դա ազգային ինքնասիրության խաթարման ակտի։ Ազգի պատիվը չի վարկաբեկվում մի խաղով։ Ազգի պատիվը կորսվում է, երբ դադարում ենք վստահել միմյանց, երբ քանդում ենք այն, ինչ մեծ դժվարությամբ ենք կառուցել՝ հույսը, համախմբվածությունը, ու հավատը, որ հաղթանակները միշտ հնարավոր են։
Եվ ամենակարևորը՝ մի փորձեք մարդկանց ստիպել ամաչել մի բանի համար, որի պատճառը նրանք չեն։ Հաղթանակները մերն են, պարտություններն էլ՝ նույնպես։ Այսպես է կառուցվում մեծ ազգի հոգեբանությունը։
