Լրագրող, հրապարակախոս Թաթուլ Հակոբյանը «Ֆեյսբուքի» իր էջում գրել է.
«Ինչու է Նիկոլ Փաշինյանը Հայաստանի պետականությունն իջեցնում կադաստրի մակարդակի։ ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հրաշալի գիտի, որ Հայաստանի հիմնադրման փաստաթղթերից են.
ա/ 1990թ օգոստոսի 23-ի Անկախության հռչակագիրը,
բ/ 1991թ սեպտեմբերի 21-ի Անկախության հանրաքվեն,
գ/ 1991 թ. սեպտեմբերի 23-ի՝ Գերագույն խորհրդի որոշումը Անկախության հանրաքվեի կայացման մասին,
դ/ մեր երկրի միջպետական փաստաթղթերը,
ե/ 1992թ մարտի 2-ին ՄԱԿ-ին անդամակցելը,
զ/ երկկողմ դիվանագիտական փաստաթղթերը,
է/ բազմակողմ դիվանագիտական փաստաթղթերը,
ը/ միջազգային կոնվենցիաներին միանալը,
թ/ Երևանում տասնյակ պետությունների դիվանագիտական ներկայացուցչությունները...
Հայոց այբուբենի տառերը բավարար չեն, որպեսզի մինչև վերջ թվարկենք Հայաստանի Հանրապետության Անկախության և ինքնիշխանության, ճիշտ է՝ իջեցված նշաձողով, փաստաթղթերը:
Ինչո՞ւ է վարչապետ Փաշինյանը դիմում նման պրիմիտիվ բառապաշարի: Պատասխանը, իմ կարծիքով և ինձ համար շատ պարզ է և հստակ: Մեր աղետալի պարտությունից և Արցախը Ադրբեջանի մաս հայտարարելուց հետո նա փորձում է նոր պատմություն ստեղծել, նոր պատմագիտական նյութ մատուցել, որ իր իշխանությունը վերջապես կարողացել է պահել և ամրապնդել 29.800 քառ կմ տարածքով Հայաստան և դա ներկայացնել որպես մեծ ձեռքբերում:
Դաժան բան է պատմության մեջ մտնել որպես Հայաստանի ղեկավար, որի իշխանության ժամանակ կորցրել ենք Հայկական բանակի վերահսկողության տակ գտնվող 8000 քառ կմ տարածք, այդ թվում՝
ա/ տարածք ՀՀ ինքնիշխան և միջազգայնորեն ճանաչված տարածքից,
բ/ տարածքներ նախկին ԼՂԻՄ-ից՝ Շուշին և Հադրութը, այստեղ հավասարապես պատասխանատու է նաև Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը,
գ/ տարածքներ ԼՂԻՄ-ի վարչական սահմաններից դուրս, որոնք Արցախի մաս են հռչակվել՝ համաձայն 2006թ Սահմանադրության, ու այս կորստի մեջ նաև ու կրկին պատասխաանատու է նաև Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը:
Կադաստրի տակ թաքնված պրիմիտիվ հնարքը պատիվ չի բերում որևէ պետության ղեկավարի:
Հ. Գ. Եթե պատմության այս մղձավանջային շրջափուլում մենք կարողանանք պահել 29,800 քառ կմ տարածքը, և եթե օրինակ, ռուսները Մեղրիի հովտում ադրբեջանցիների ձեռքով միջանցք չպոկեն, եթե կարողանանք դա թույլ չտալ, և եթե կարողանանք Արցախը պահել հայաբնակ և հայկական, ես դա կհամարեմ հաջողություն:
Կրկնեմ՝ պատմության այս շրջափուլի համար: Հետո, կտեսնենք, Աստված մեծ է, թեև Աստծո մեծությունը մեր շարունակական արկածախնդրությունների հետ, որի սկիզբը դրվել է 1998 թվականի ռազմապետական հանցավոր հեղաշրջումից հետո, կապ չունի»:
