Քաղաքական մեկնաբան Հակոբ Բադալյանը «Ֆեյսբուքի» իր էջում գրել է.
«Այս օրերին շատ է խոսվում պատերազմի հետևանքով մեր տնտեսության համար ռիսկերի ու նաև որոշակիորեն բացվող հնարավորությունների մասին: Ռիսկերը չեզոքացնելն ու հնարավորություններն օգտագործելը պահանջելու է թե տնտեսական քաղաքականության, թե դիվանագիտության ճկունություն:
Գլխավորը «վախճանաբանական ճկունությունից» զերծ մնալն է, հատկապես՝ այն պարագայում, երբ մեր հանրային գիտակցության մեջ ամուր դրված է թերևս հենց միայն դրան «հակվածությունը»՝ ցավոք, պատմական օբյեկտիվ հիմքով, ինչպես նաև՝ արտաքին ու ներքին սուբյեկտիվ մեծ ազդեցության հետևանքով: Այդ ամենը խտացված, համակցված կերպով արտահայտվում է մեզնում ամենահաճախ տրվող հարցի մեջ՝ «բա վերջը ի՞նչ է լինելու»:
Էդ շարքից է նաև, երբ մենք Պուտինի վերջին ենք սպասում, Ռուսաստանի վերջին, ինչ-որ մեկը, երևի, սպասում է Ամերիկայի վերջին, մասսոնների, հրեաների վերջին, թուրքերի, Էրդողանի, ու՝ այդպես շարունակ:
Երևի մի 10-15 տարի առաջ կլիներ, էդ՝ «վերջն ինչ է լինելու» թեմայով մի հոդված գրեցի, որ չկա վերջ։ Վերջը հենց դա է՝ երբ անընդհատ ապրում ես ինչ-որ վերջի սպասումով: Ու կարևոր չէ՝ լավ վերջի սպասումով ես ապրում, թե՝ վատ, էդ սպասումը դառնում է հոգեբանություն ու կտրում ներկայից:
Իսկ վերջը վերջ չունի: Ընդ որում, էս հարցում հայկական հասարակական-քաղաքական միջավայրից շատ առաջ է բիզնես միջավայրը կամ դրա մի զգալի մասը, որ գործում է, աշխատում, փնտրում, գտնում է հնարավորություններ՝ ամենաբարդ պայմաններում անգամ:
Կարծում եմ՝ այդ միջավայրը պետք է մտածի ավելի մեծ հանրային պատասխանատվություն վերցնելու մասին՝ ձգտելով փոխել այն հոգեբանությունը, որ տարիների ընթացքում հանրության մոտ ձևավորել են հասարակական-քաղաքական միջավայրի դերակատարների ճնշող մեծամասնությունը»:
