Արհեստական բանականությունը խոստանում է փոխել աշխարհը՝ արագացնելով գիտական առաջընթացն ու տնտեսությունը։ Բայց շահու՞մ են, արդյոք, բոլորը։ Palantir-ն AI-ի շնորհիվ մեկ եռամսյակում վաստակել է ավելի քան միլիարդ դոլար։ OpenAI-ն պարծենում է ծրագրեր գրելիս, մինչդեռ ծրագրավորողներն ու այլ մասնագետներ բախվում են գործազրկության։ Walmart-ը, Amazon-ը և McDonald’s-ը արդեն ավտոմատացնում են հազարավոր աշխատատեղեր։
AI ստարտափների տասնյակ հիմնադիրներ արդեն միլիարդատերեր են։ Ներդրողներն այսքան շահագրգռված են, քանի որ տեխնոլոգիան աշխատողներին է փոխարինում։ Վերևում՝ տեխնոօլիգարխներ, ներքևում՝ ճնշված աշխատողներ ու գործազուրկներ։ Այս անհավասարությունը խորացնում է հասարակական պառակտումն ու քաղաքական ճգնաժամը։
Հասարակությանն անհրաժեշտ են շինարարներ, էլեկտրիկներ, բժիշկներ, ոչ թե միայն տվյալների կենտրոններ։ Հասարակական կարիքները՝ մաքուր փողոցներ, տրանսպորտ, անվտանգություն, չեն լուծվի միայն «խելացի» տեխնոլոգիաներով։ AI-ն կարող է լինել առաջընթացի շարժիչ, բայց եթե ծառայի միայն փոքր էլիտային, կխորացնի անհավասարությունը։ Հարցն այն է՝ ուզում ենք ապագա, որտեղ AI-ն հարստացնում է հարուստների՞ն, թե՞ ապագա, որտեղ այն ծառայում է հասարակությանը։
