ՀՀ բարձրաստիճան պաշտոնյաները վերջին շրջանում ակտիվ այցելություններ են ունենում Վրաստան. նրանց թվում են նախագահ Վահագն Խաչատուրյանը, արդարադատության նախարար Սրբուհի Գալյանը, Էկոնոմիկայի նախարար Գևորգ Պապոյանը, ՏԿԵ նախարար Դավիթ Խուդաթյանը և այլք։
Թեմայի շուրջ Radar Armenia-ն զրուցել է քաղաքագետ Ռոբերտ Ղևոնդյանի հետ։
-Ինչո՞վ են պայմանավորված պաշտոնյաների ակտիվ այցերը։
-Ես այդպես չէի առանձնացնի։ Ժամանակ առ ժամանակ տեսնում ենք, որ շատ պաշտոնյաներ տարբեր խնդիրներով այցելություն են իրականացնում Վրաստան, բայց օգոստոսի 8-ի պայմանավորվածությունից հետո ակնհայտորեն տարածաշրջանում նոր իրավիճակ է ձևավորվել, և այդ նոր իրավիճակը ունի ճշգրտումների, նոր համաձայնությունների կնքման և հետագա զարգացման տեսլականներ մշակելու կարիք, ինչի շրջանակներում էլ, այո, Վրաստանի հետ հանդիպումները այս շրջանում մի փոքր ավելացել են։ Ինչպես, օրինակ, անմիջապես օգոստոսի 8-ից հետո Իրան այցելություններն էին բավական շատ, կարծում եմ, որ, օրինակ, Հայաստանի և Թուրքիայի սահմանները բաց լինեին, նմանատիպ այցելությունների շարք կարելի էր սպասել դեպի Թուրքիա։
-Նախագահի հետ հանդիպման ընթացքում Վրաստանի նախագահ Միխեիլ Կավելաշվիլին նշել է, Վրաստանը պատրաստ է նպաստել տարածաշրջանում խաղաղության և կայունության ամրապնդմանը։ Ինչպե՞ս կարող է նպաստել, ըստ Ձեզ։
-Վրաստանը Հայաստանի և Ադրբեջանի համար առանցքային պետություն է՝ հաշվի առնելով աշխարհագրությունը, և Վրաստանի դիրքորոշումը մեծ նշանակություն կարող է ունենալ հայ-ադրբեջանական փոխհարաբերությունների զարգացման վրա, առավել ևս, որ միջազգային հանրության համար տարածաշրջանը, ընդհանուր առմամբ, մեկ ընդհանուր միավոր է, և այս տրամաբանության մեջ նրա դիրքորոշումը մեծ նշանակություն ունի։ Թեև գիտենք, որ վերջին շրջանում, կարծես թե, Հայաստանում և Ադրբեջանում դիտվող միտումները՝ դեպի Արևմուտք գործընթացներ իրականացնելու և Ռուսաստանից մի փոքր հեռանալու, հակառակ պատկեր ունենք. Վրաստանը փորձում է դեպի Ռուսաստան որոշակի շարժ է կատարել։ Միևնույն ժամանակ, դա չի նսեմացնում տարածաշրջանի ընդհանուր քաղաքական տրամաբանությամբ գործելու անհրաժեշտությունը, և այնպես չէ, որ Վրաստանն էլ ընդհանրապես կտրել է իր կապերը Արևմուտքի հետ, հակառակը, ներկա իշխանությունները, ինչքան էլ ռուսամետ քայլեր են անում, այնուամենայնիվ, շարունակում են, գոնե հայտարարությունների տեսքով, ներկայացնել իրենց նվիրվածությունը Վրաստանի եվրաինտեգրման ճանապարհին, այնպես որ, Վրաստանի նշանակությունը Հայաստանի և Ադրբեջանի համար գերագնահատել հնարավոր չէ։
-Ինչպե՞ս կարող է Վրաստանի և Հայաստանի միջև ձևավորված «օրինակելի հարաբերությունների ոգին» ազդել տարածաշրջանային համագործակցության վրա։
-Առաջին հերթին ուշադրություն կհրավիրեի այն փաստի վրա, որ անկախ Վրաստանում գործող քաղաքական ռեժիմից, արտաքին քաղաքական առաջնահերթություններից և շրջադարձերից, որոնք մենք տեսել ենք վերջին 30 տարիների ընթացքում, հայ-վրացական հարաբերությունները մշտապես շարունակում են նույն տրամաբանությամբ զարգանալ, ինչը ակնհայտ ցույց է տալիս, որ Հայաստանի համար Վրաստանը շատ կարևոր պետություն է, և նույն կերպ Վրաստանի համար Հայաստանն է կարևոր․ փոխադարձ խնդիրներ ունենալը չի բխում որևէ մեկի շահերից։ Սա կարող է իսկապես օրինակ լինել Ադրբեջանի համար։ Անկախ նրանից՝ Ադրբեջանի և Վրաստանի հարաբերությունները ջերմ են եղել, այնուամենայնիվ, բավականին լուրջ խնդիրներ եղել են՝ ի տարբերություն հայ-վրացական հարաբերությունների։
Լիլիթ Աբրահամյան
